Hij is nog altijd maar 38, maar als je naar de productie van deze Italiaanse gitarist kijkt, zou je makkelijk kunnen geloven dat hij twintig jaar ouder is: je kunt zijn naam vinden op ruim dertig platen, zowel onder eigen naam als in de hoedanigheid van mede-initiatiefnemer of belangrijke medewerker. Op deze nieuwe plaat -eigenlijk een duo-CD met saxofonist en klarinettist Giuseppe di Filippo, die hij de ondertitel “The Grunge Spirit” meegaf, stort Cosentino zich vol overgave op een selectie songs uit de periode waarin hij zelf een tiener was. Enkele maanden geleden hadden we het in deze kolommen over “Baritune”, de CD waarop Cosentino de baritongitaar meesterlijk in de verf zette. Deze nieuwe plaat heeft het dan over de muzikale revolutie, die door de grunge ingeluid werd. Zo komen Nirvana en Perla Jam voorbij met “All Apologies”, “Smells Like Teen Spirit”; “Come as you are” en “Why Go” en wordt Johnny Cash twee keer geëerd via zijn definitieve versie van Nine Inch Nails’ “Hurt” en via ”A tribute to Rusty Cage” van Soundgarden en Chris Cornell.

Uiteraard is er ook Radiohead, van wie “Creep” een heerlijke versie meekrijgt. en zijn er de Foo Fighters, wier “I’ll Stick Around” een beurt krijgt. De grootste verrassingen van de tracklist zijn Jeff Buckley, van wie “Dream Brother” onder handen genomen wordt. Buckley nam destijds ook “Corpus Christi Carol’ op zijn “Grace”-plaat op maar eigenlijk is dat een werkje van Benjamin Britten, dat Cosentino toelaat te demonstreren hoe veelzijdig hij wel is. Hij kan simpelweg alles op de gitaar (of de banjo, zoal hij hier bewijst).

Het samenspel met Di Filippo is voorbeeldig -de twee werken heel vaak samen en blijken elkaar door en door te kennen, wat resulteert in soms verrassende wendingen en ongewone accenten- en de songkeuze ma dan wel ietsje te voor de hand liggend lijken, de beide heren zetten de nummers werkelijk naar hun hand en slagen er zo in een puur instrumentale plaat van ruim drie kwartier, geen seconde te lang te laten lijken. Dat is geen simpele opdracht, die Cosentino en di Filippo met veel bravoure tot een goed einde brengen: de covers klinken vaak verrassend en al ken je de originelen door en door, de versies op deze CD laten horen dat je ook platgespeelde songs een nieuwe impuls kunt geven. Van platen als deze, kan ondergetekende intens blij worden, want ze illustreren prachtig hoezeer muziek een levende materie is. Ik zei het vroeger al we eens: Cosentino mag en moet dringend ontdekt worden in de Lage Landen !

(Dani Heyvaert)